De zwaarste strijd voor de beste soldaten

Voor zijn financiële studie aan de Universiteit van Curaçao hoefde hij alleen nog af te studeren. Maar er was zoveel te doen tijdens de coronacrisis dat Charles Sintjacoba zich volledig op zijn vrijwilligerswerk richtte.   

God geeft de zwaarste gevechten aan zijn beste soldaten. Dit Antilliaanse gezegde hebben Charles Sintjacoba (1992) en de andere vrijwilligers vaak tegen elkaar gezegd. “Het was onze motivatie om door te gaan,” herinnert de jonge hulpverlener zich. Vooral toen in mei 2020 het hoofdgebouw van het Curaçaose Rode Kruis vlam vatte. “We hadden het gevoel nog meer op de proef te worden gesteld. De nood was te hoog om bij de pakken neer te zitten.”
 

Harde lockdown

Ook voor de coronacrisis was de economische situatie niet rooskleurig. “Er was veel werkloosheid en armoede. Het Rode Kruis hielp eenzame ouderen, alleenstaande moeders en migranten. En toen lag door een harde lockdown opeens het toerisme stil."
Daardoor had ook de middenstand hulp nodig. Afhankelijk van de situatie kregen mensen voedselpakketten, een warme maaltijd of e-vouchers waarmee ze bij supermarkten boodschappen konden doen. Het ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties stelde geld voor noodhulp beschikbaar en het Rode Kruis coördineerde de hulpverlening.
 

Leerzame periode

Als junior projectcoördinator was hij voor Curaçao verantwoordelijk voor de distributie van 14.000 e-vouchers. Charles, die door zijn vrijwillige inzet zijn afstuderen op de lange baan schoof, was het een zeer leerzame periode. “Ik kwam erachter dat mensen die het het zwaarst hebben niet zelf om hulp vragen. We zijn er trots op dat we ook hen wisten te bereiken. De coronacrisis heeft mij een beter mens gemaakt. Steun geven, levert een oprechte bijdrage aan het geluk van anderen.”
 

Golf na golf

Na de derde coronagolf, rond de zomer van 2021, leek het even alsof de pandemie uit ons land was verdwenen. Maar in het najaar kwam er nog een overvloed aan besmettingen. Johan Boersen stond klaar om te helpen. “Ineens was het weer een gekkenhuis.”  

Tijdens de eerste drie golven hielp Johan Boersen (1978) met het vervoeren van mensen.
Eerder was hij evenementenhulpverlener; gedurende de crisis zette hij zich in voor wat later de naam ‘Begeleid Vervoer’ kreeg. Johan: “Tijdens de eerste golf deed ik dat twee tot drie dagen per week en vanaf de tweede golf was ik een vaste dag per week actief. Anders kon ik het niet combineren met mijn werk. Ik ben conciërge op een mbo-school. Al waren de scholen een tijd dicht, het onderhoud ging gewoon door."
 

Gekkenhuis

In de zomer van 2021 leek er eerst geen vuiltje aan de lucht. “Maar toen werd het bij het Rode Kruis steeds drukker. In alle eerlijkheid had ik dat ook wel verwacht. Ik herinner me dat we op een woensdag maar twee ritten hadden, maar dat het er later die week plotseling zóveel waren dat we niet wisten waar we de chauffeurs vandaan moesten halen. Ineens was het weer een gekkenhuis.” 

Het soort patiënten dat Johan hielp vervoeren, verschilde per dag. “Het waren altijd mensen die te slecht waren voor een taxi, maar te goed voor een ambulance.”

Grappig en confronterend

Johan is vader van een dochter en twee zonen en zag ook vanuit zijn rol als conciërge de impact van de crisis op kinderen. “Bij de jongeren op school merkte ik tijdens de vierde golf dat de rek er echt uit was. Voor mijn eigen kinderen werd de crisis geleidelijk onderdeel van hun systeem. Mijn oudste van zeven riep soms: ‘dat mag niet van Rutte!’ Het was grappig en confronterend tegelijkertijd.”

Ontplofte mailbox

Marcel van Iperen zamelde persoonlijke beschermingsmiddelen in

Marcel van Iperen had geen idee waar hij aan begon in maart 2020. Binnen een mum van tijd was het aanbod voor de centrale inzamelactie voor persoonlijke beschermingsmiddelen enorm. Gelukkig mocht hij van zijn werkgever vrij nemen zolang als nodig was.

Aan het begin was er op veel plekken een tekort aan beschermingsmiddelen en medische hulpmiddelen. Het Rode Kruis startte daarom een centrale inzamelactie. Dat groeide binnen korte tijd uit tot een enorme operatie. 
“Al snel wilden veel mensen mondkapjes, gezichtsmaskers en andere beschermingsmiddelen doneren,” blikt Marcel van Iperen (1966) terug. “Als we om 17 uur onze laptop dichtklapten, zaten er een uur later alweer 600 nieuwe aanmeldingen in de mailbox. Op een gegeven moment kende ik alle types, codes en normen uit mijn hoofd. Wat staat er op het doosje, mevrouw? Prima, kunnen we gebruiken!” 

Weg van werk 

Marcel was blij dat hij iets concreets kon doen. “In het nieuws zag ik hoe heftig de situatie was. Dus toen de oproep binnenkwam, wilde ik er al mijn energie in steken. Mijn werkgever zei: 'Zolang je nodig hebt, mag je vrij nemen.' Hij zag het als zijn bijdrage aan de crisis.” 

In totaal was Marcel vier weken afwezig bij zijn werk. Voor het Rode Kruis maakte hij dagen van gemiddeld 10 tot 14 uur en nam hij de rol van coördinator op zich. “We hebben een provisorisch callcenter ingericht en werkten gewoon met onze eigen laptopjes en telefoons. Steeds meer bedrijven wilden helpen. Nivea doneerde bijvoorbeeld pallets vol met handcrème voor het ziekenhuispersoneel.”

Lieve briefjes

Tussen 20 maart en 29 april 2020 zamelde het Rode Kruis meer dan 6 miljoen artikelen in, waaronder 4,2 miljoen handschoenen, 1,5 miljoen maskers en bijna 100.000 beschermingsbrillen. 
“Wat op mij de meeste indruk maakte, was dat iedereen zich belangeloos opstelde.   Ook stuurden mensen vaak briefjes mee met een lieve boodschap voor het Rode Kruis. Toen voelde ik echt de saamhorigheid in ons land.”