Leestijd 5 minuten
DE + VAN BRITT VAN BERKEL
“Door dit werk leer ik van elke dag het beste te maken”
In juni opende het Rode Kruis in Venray een opvanglocatie voor vluchtelingen uit Oekraïne. Britt van Berkel is er vanaf de eerste dag als locatiecoördinator bij betrokken. "Op reis door Zuid-Afrika zag ik kinderen lopen zonder kleren en schoenen. Dat maakte zoveel indruk dat ik mensen die het minder hebben wil helpen."
“Ik heb een passie voor goede doelen," zegt Britt van Berkel (24). “Als ik zie dat iemand het minder heeft, dan zal ik alles doen wat in mijn macht ligt om die persoon te helpen.” Haar motivatie om zich in te zetten voor anderen ontstond al vroeg in haar leven. Sinds haar dertiende heeft ze een eigen stichting - Britt Helpt - waarmee ze inmiddels twee scholen en twee kinderdagverblijven ondersteunt in Zuid-Afrika. “Mijn ouders houden van reizen,” vertelt Britt. “Ze lieten zien hoe een land echt in elkaar zit. In Zuid-Afrika zag ik kinderen lopen zonder kleren en schoenen. Dat maakte zoveel indruk dat ik iets wilde doen om te helpen. Mijn ouders dachten dat het een tijdelijke opwelling was, zoals het idee om later bij het circus te willen. Maar na die vakantie begon ik thuis direct met auto’s wassen en cupcakes en appelflappen verkopen om geld in te zamelen. Inmiddels heb ik er duizenden gebakken en verkocht.”
Bijzonder compliment
Britt werkt nu bijna een halfjaar bij de opvanglocatie in Venray, waar inmiddels 109 mensen wonen van verschillende nationaliteiten en leeftijden. Het gebouw is een voormalige middelbare school die eigenlijk gesloopt zou worden. “Het is een fijne plek. We hebben een grote keuken, een eetgedeelte, een aula met een klein podium, een gymzaal die we gebruiken voor sport en spel en buiten is er een speeltuin aangelegd. We organiseren veel activiteiten voor de bewoners, zoals filmavonden of een groepsbarbecue waarbij een sponsor al het eten leverde. We krijgen van veel mensen te horen dat we hun favoriete opvanglocatie zijn, dat is een bijzonder compliment.”
Hoe dankbaar de bewoners zijn, blijkt wel uit het onderstaande krantenartikel.
Britt doet alles wat ze kan om mensen te helpen. “Vooral aan het begin maakte ik vaak overuren. Mijn collega’s waren bang dat ik hier ook zou gaan wonen.” Diezelfde collega’s strooien met complimenten over Britts manier van werken. Ze noemen haar zachtaardig, behulpzaam en een echte aanpakker die streng kan zijn als dat nodig is.
“We horen van veel mensen dat we hun favoriete opvanglocatie zijn"
Leerzaam
Omdat ze intensief betrokken zijn bij mensen die een oorlog ontvlucht zijn, krijgen Britt en haar collega’s veel schrijnende verhalen te horen. “Hoewel ik zelf geen moeder ben, kan ik me goed voorstellen hoe aangrijpend het moet zijn om met je kinderen naar het buitenland te vluchten terwijl je man achterblijft om in het leger te vechten. Ik probeer erop te letten dat ik dit soort dingen niet mee naar huis neem, maar er schieten 's avonds toch vaak dingen door mijn hoofd. Dan vraag ik me af hoe het met sommige mensen zal zijn. Veel van hen zijn al geholpen met een hand op de schouder of een knuffel. Sommige bewoners zijn echte knuffelaars.” De dankbaarheid die Britt terugkrijgt voor haar werk geeft haar veel energie. Ook bewondert ze mensen die positief weten te blijven in een moeilijke situatie. “Wij treffen hen op een punt in hun leven waarop ze zeer kwetsbaar zijn. Ik vind het heel bijzonder om me voor hen in te mogen zetten. Natuurlijk bouw je ook een band met elkaar op, dat betekent dat we mensen zullen missen als ze weer weg gaan.”
Britt leert enorm veel van dit werk, zoals hoe belangrijk het is om vanuit een ander te denken. “Als iemand zich op een bepaalde manier gedraagt, dan heeft dat vaak een oorzaak. Misschien voelt die persoon zich niet gehoord of heeft hij net slecht nieuws gekregen. Niemand is boos of chagrijnig geboren, daar is altijd een reden voor. Van de bewoners leer ik om het beste te maken van elke dag, met elkaar en voor jezelf. Er is nog een groot voordeel van dit werk: inmiddels beheers ik al verschillende heerlijke Oekraïense gerechten.”
“Niemand is boos of chagrijnig geboren, daar is een reden voor”
Toekomstplannen
Op de vraag naar haar toekomstplannen antwoordt Britt lachend: “Ik hoop natuurlijk dat deze opvanglocatie zo snel mogelijk gesloten kan worden, want dat zou betekenen dat alle bewoners veilig terug kunnen keren naar Oekraïne.” Binnenkort gaat ze weer naar Zuid-Afrika, om te zien hoe het gaat met de projecten van haar stichting. “Ik was daar begin 2020 voor het laatst. Ik heb heel veel zin om de kinderen en docenten terug te zien. De jonge kinderen zullen flink gegroeid zijn en de oudere hebben misschien hun school afgerond.”
Daarnaast hoopt Britt nog lang voor het Rode Kruis te mogen werken. “De grondbeginselen sluiten naadloos aan bij mijn eigen normen en waarden: geen onderscheid maken tussen mensen die hulp nodig hebben, een organisatie die gedragen wordt door vrijwilligers. Ik vind het heel mooi dat iedereen die hier werkt iets goeds wil doen.”
