Leestijd 5 minuten
Mooi cadeau
Als Rode Kruis-vrijwilliger kun je jouw exemplaar kosteloos aanvragen bij je districtsmanager. Dit boek is ook een mooi cadeau om mensen kennis te laten maken met het werk van het Rode Kruis en een naslagwerk over de intensieve coronatijd.
Leestijd 5 minuten
Buitengewoon betrokken
Door het wereldwijde virus was opeens alles anders. Ook voor het Rode Kruis. Drie vrijwilligers kijken terug op een intense tijd. Lees de ervaringen van ondernemer Mient Mulder, stewardess Minou Bier en de jonge Kimberly Verwoert.
Opeens tijd voor vrijwilligerswerk
Zijn horecazaken waren in de eerste lockdown dicht en thuis kwamen de muren op hem af. Mient Mulder ging iets doen waar hij nooit tijd voor had: vrijwilligerswerk voor het Rode Kruis.
Mient Mulder (1966) klopte met één simpele vraag aan bij het Rode Kruis in zijn Friese woonplaats Kollumerzwaag: ‘Hebben jullie vrijwilligerswerk voor mij?’ Voor hem sneed het mes aan twee kanten: “Ik kon iets betekenen voor anderen met een dagbesteding die mij door die stille periode heen hielp. Thuis werd ik gek van mijn eigen hartslag. Het was dus niet alleen goed van mij, het was ook goed voor mij.”
Dankbaarheid
Hij draaide inzetten bij verschillende locaties en met verschillende doelgroepen. Contact leggen ging de horecaman goed af. "Zolang ik maar wat te doen had, was ik in mijn element. Als ik me ergens overbodig voelde, ging ik desnoods op eigen houtje op zoek naar manieren om me nuttig te maken.”
Hij genoot extra als hij werkte met mensen met een geestelijke beperking. “Daar had ik altijd al een zwak voor. Voor de pandemie nodigde ik al eens per jaar bewoners uit van een lokale instelling om in één van mijn zaken te eten. Het kost weinig moeite en je krijgt er veel dankbaarheid voor terug.”
Potje sjoelen
Mient maakte zich ook geliefd bij de personeelsleden met wie hij samenwerkte. Hij zorgde er bijvoorbeeld voor dat de medewerkers van een verzorgingshuis voor dementerenden wat vaker een luchtje konden scheppen. Glunderend: “Dan riep ik de bewoners bij elkaar en zei ik: ‘Kom, we gaan een potje sjoelen’. Ik regelde kaas, worst en alcoholvrij bier. Gewoon, om de mensen een beetje op te fleuren.”
Toen Mient weer volop aan het werk ging, sloot hij zijn periode als vrijwilliger bij het Rode Kruis af. Helemaal probleemloos werd zijn leven daarna niet: zijn eigen moeder bleek dementerend. “Dat ik daar goed mee om kan gaan, komt volgens mij door alles wat ik heb geleerd als vrijwilliger.”
“Het was niet alleen goed van mij, het was ook goed voor mij”
Vrijwilligerswerk voor het Rode Kruis hielp Mient Mulder door de stille tijd toen zijn horecazaken gesloten waren.
Kind, je bent een engel
Als stewardess en als vrijwilliger bij het Rode Kruis brengt Minou Bier begrip en gastvrijheid. "Het vertrouwen dat het Rode Kruis inboezemt, heeft een positieve uitwerking op mensen."
“Niemand wist nog wat corona precies was toen ik op 6 maart 2020 uit Dubai terugkwam van mijn voorlopig laatste vlucht als stewardess. Die onzekerheid maakte dat ik blij was dat het vliegen er even op zat.” Aanvankelijk beviel de lege agenda Minou Bier (1970) wel. “Maar in het tweede coronajaar wilde ik graag iets voor anderen doen."
Volle bak
“Het was volle bak toen ik in februari 2021 aantrad als host in een vaccinatiestraat in Limburg. Ik heb toen vele ouderen mogen begeleiden. En ach, wat was er veel verdriet en onzekerheid. Velen waren een jaar lang niet buiten geweest. Het was zo fijn om te luisteren en een arm om een schouder te kunnen leggen. Als ik dan volschoot, zeiden ze tegen me: Kind, je bent een engel.”
Ze herinnert zich een oudere heer die toen ze vroeg of hij klaar was voor de vaccinatie hartverscheurend begon te huilen. "Hij had zijn vrouw in 2020 door COVID-19 verloren en had haar zo graag het vaccin gegund dat hij nu zelf kreeg.”
Flauwvallen
De jeugdigen die later aan de beurt kwamen, bleken tot Minou’s verrassing evenveel hulp nodig te hebben als de senioren. “Vreemd genoeg vielen jongeren vaker flauw. De spanning en onzekerheid van anderhalf jaar kwamen eruit. De stretchers in de Rode Kruis-post waren vaak bezet. Dat is beter dan flauwvallen en een hoofdwond oplopen.” De voorzichtigheid herinnerde haar aan haar werk als stewardess. “Vliegangst is vergelijkbaar met prikangst. Ook aan boord is preventie beter dan wachten tot passagiers ‘raar’ gaan doen."
Het vertrouwen dat het Rode Kruis inboezemt, heeft een positieve uitwerking op mensen. "Als ze bij vertrek dankbaar zeiden: 'Veel dank voor je luisterend oor', had ik maar één antwoord: Daar is het Rode Kruis toch voor!"
“Prikangst is vergelijkbaar met vliegangst”
Stewardess Minou Bier bij het beeld Viva la Vida in Kerkrade.
Zo jong en toch al een veteraan
Ze was letterlijk dag en nacht beschikbaar om het lijden te verlichten van patiënten in het corona-zorghotel in haar woonplaats Roermond. En dat terwijl Kimberly Verwoert zelf nog maar net was hersteld van een roerige periode in haar privéleven.
“Ik was hier in Roermond veruit de jongste in het coronacentrum," blikt Kimberly Verwoert (2001) terug. "‘Weet je wel zeker dat je dit wilt doen?’ werd me gevraagd, maar ik wilde gewoon iets betekenen. Dat gevoel had ik eigenlijk al vanaf het moment dat ik in groep 8 tussen de middag EHBO-lessen kreeg van overblijfmoeders." Van het één kwam het ander.
Tijd nemen
In het corona-zorghotel verbleven mensen die te ziek waren om thuis verzorgd te worden, maar nog te goed voor het ziekenhuis. "Het was aan het begin van de uitbraak onze taak om verpleegkundigen en artsen te ontlasten. Zo zorgden we ervoor dat mensen die misschien zouden overlijden zo min mogelijk alleen waren in die bange uren. Het mooie van vrijwilligerswerk is dat je daar de tijd voor kunt nemen. Natuurlijk was het soms zwaar, maar ik zou iedereen aanraden om vrijwilligerswerk te doen. Ik weet uit ervaring dat het je veel meer brengt dan wat het je kost."
Persoonlijk gevecht
"Lange tijd leefde ik in een roes. Na de eerste coronagolf was het in één keer afgelopen, toen heb ik wel een potje zitten janken. Bij de mensen in het coronahotel voelde ik me meer op mijn plek dan in mijn eigen familie. Ik heb me thuis heel lang onveilig gevoeld en vanaf mijn twaalfde worstelde ik met depressieve gevoelens. Om de pijn te onderdrukken, sneed ik mezelf. De laatste keer was een half jaar voor ik in het coronacentrum ging werken. Het was een gevecht om te herstellen, maar het is me gelukt. Wat er destijds ook is misgegaan, ik heb iedereen vergeven."
“Bij de mensen in het coronahotel voelde ik me meer op mijn plek dan thuis”
Kimberly Verwoert weet uit ervaring dat vrijwilligerswerk je veel meer brengt dan het je kost.
De complete interviews van Mient, Minou en Kimberly staan in het Rode Kruis-boek Buitengewoon betrokken.