Leestijd 5 minuten

“In de vakantie zeilde ik vroeger vaak met mijn gezin naar Friesland op mijn eigen jachtje. We verbleven dan op de Watersportcamping in Sneek. Naast deze boottochtjes zaten we ook in het publiek bij verschillende wedstrijden. Het was eigenlijk een toevalstreffer dat mijn eerste inzet voor het Rode Kruis bij een zeilwedstrijd was. Samen met mijn zoon Jelle – ook Rode Kruis-vrijwilliger – was ik op het Starteiland en we zagen dat de collega’s handen tekort kwamen. Bij de post vroegen we of we konden helpen. Onze hulp werd dankbaar aanvaard. Aan het eind van de dag kwam de coördinator met de vraag: ‘Hebben jullie misschien vaker tijd?’ Jelle en ik hebben nu al meerdere jaren achter elkaar inzetten gedraaid tijdens de Sneekweek.

Het vrijwilligerswerk bij de Sneekweek is erg gevarieerd. Overdag behandelen we vaak wedstrijdzeilers en in de avonden zijn we er om de - soms net iets te hard - feestende mensen op te vangen als ze EHBO nodig hebben. Wat de inzet tijdens de Sneekweek mooi maakt, is dat het een meerdaags evenement is. Daardoor zie je de mensen die je geholpen hebt herstellen. Normaal gesproken behandel je iemand en hoor je daarna zelden nog iets. Als ik bij de Sneekweek iemand na een paar dagen terugzie met bijvoorbeeld een herstelde wond dan geeft me dat het gevoel dat ik echt iets voor diegene kon betekenen. Dat maakt me trots en dankbaar.

De passie voor varen is al op jonge leeftijd ontstaan. Als klein jochie las ik veel spannende boeken over de zeevaart. Dat romantische beeld van de zeemansverhalen zorgde ervoor dat ik bij de waterscouting ging. Later meldde ik me aan bij de Hogere Zeevaartschool. De liefde voor varen heb ik altijd behouden. Naast EHBO op evenementen verleen ik ook logistieke ondersteuning bij de Medische Dienst van het Rode Kruis, maak ik deel uit van het noodhulpteam Hollands Midden en geef ik EHBO-lessen voor Rode Kruis en Reddingsbrigades. Bij evenementen zie ik soms één van mijn leerlingen op de EHBO-post; ik geef les op een school. Ze herkennen mij in eerste instantie vaak niet. Pas als ik vertel dat ik docent ben valt het kwartje. Op allerlei momenten in mijn leven komen de verschillende werelden waarin ik actief ben samen.”

“Ik heb bij het Rode Kruis al op veel verschillende evenementen mogen meedraaien. Zo was ik onder meer aanwezig bij activiteiten van de Technische Universiteit, Koningsdag en carnaval. De dankbaarheid die je ontvangt van hulpvragers, maken het werk op evenementen voor mij bijzonder. Soms komen mensen terug met een chocoladereep of een bloemetje om ons te bedanken.
Om een voorbeeld te geven: afgelopen carnaval kregen we een vrouw met suikerziekte langs die onwel was geworden. Later kwam haar dochter ons een grote bos bloemen brengen en vertelde ze dat het weer beter ging met haar moeder. Ze wilde ons graag bedanken voor de goede hulp. De dankbare momenten zijn voor mij een grote drijfveer in het vrijwilligerswerk.

Bij de EHBO-post kom je van alles tegen. Soms vraagt iemand alleen om een pleister, een andere keer help je een persoon die meer aandacht nodig heeft. In het laatste geval moet je doorvragen om te ontdekken wat er aan de hand is. Bij mij gaat dan al snel de ‘hulpverlenersschakel’ om. Naast het behandelen van mensen die dat nodig hebben, helpen we als vrijwilligers ook elkaar. Er voor elkaar zijn, in combinatie met de mooie herinneringen die we samen delen, maakt dat we echt een soort familieband met elkaar hebben.

De grootste les die ik leer bij het Rode Kruis is om mensen te waarderen zoals ze zijn. Op een inzet kom je vaak verschillende mensen tegen waarmee je een praatje maakt. Je krijgt daardoor meer mensenkennis. Aan kleine signalen in het gedrag kan ik herkennen hoe iemand zich voelt. Het is belangrijk om mensen met een open houding te benaderen. Zodra je dan vraagt of er iets is, merk je al snel dat mensen los komen. Je hoort dan dingen die je op het eerste gezicht niet had opgemerkt.

Als Rode Kruis-vrijwilligers worden we vaak geconfronteerd met moeilijke situaties. De behoefte om te helpen zit in het Rode Kruis-hart, dat hebben we allemaal. Ook als we elkaar nog niet zo goed kennen, krijgen we door de inzetten al snel een band.”

“Ik ben als vrijwilliger begonnen na de Bijlmerramp in 1992. Het meemaken van zo’n groot drama heeft een behoorlijke impact op me gehad. Dat was het moment dat ik besloot dat ik meer moest doen. Ik wilde me graag inzetten om mensen in nood te helpen. Vanuit die behoefte ben ik bij het Rode Kruis terechtgekomen.

In de loop van de tijd heb ik veel verschillende ervaringen opgedaan bij het Rode Kruis. Ik ben chauffeur, heb als gebouw- en voertuigbeheerder gewerkt en ik gaf voorlichtingslessen over het Rode Kruis aan leerlingen op middelbare scholen. Naast deze inzetten help ik ook met de logistiek. De meest bijzondere ervaring? Oei, dat vind ik lastig. Als ik er toch één tussenuit moet pikken, dan het KinderBeestFeest. Dat is wel één van de mooiste inzetten.

Het KinderBeestFeest wordt één keer per jaar georganiseerd. Dit feest is bedoeld voor zieke kinderen. Ze worden in Artis in het zonnetje gezet. Rond een uur of vier is de dierentuin gesloten voor het publiek en hebben alleen de uitgenodigde kinderen toegang. Ze worden groots ontvangen. De organisatoren doen er alles aan om hen de dag van hun leven te geven. Het is een gigantische inzet waar veel organisaties – met onder meer ambulances en brandweerwagens – en vrijwilligers van het Rode Kruis aan meedoen. Allemaal hebben we hetzelfde doel. Iedereen wil de kinderen, die soms in een ziekenhuisbed naar de dierentuin worden gebracht, weer zien lachen. De lach op het gezicht van een kind is prachtig. Dat maakt deze dag altijd een bijzondere ervaring.

Wat mijn vrijwilligerswerk mooi maakt? Het gaat vooral om het gevoel dat je krijgt als je iemand helpt. Dat je iets voor iemand kan betekenen is ontzettend fijn. Mocht u mij tijdens een inzet tegenkomen, kom dan gerust een praatje maken.”