Ineke van der Laan komt al in actie sinds 1975, toen ze als vrijwilliger begon bij het Rode Kruis in Nederland. In 1986 ging ze als beroepskracht aan de slag in Engeland, waar ze toen woonde. Ze werkte daar voornamelijk als fondsenwerver en communicatieadviseur en blonk al snel uit als iemand die van aanpakken weet. Ineke: “Er was in Engeland een bijzonder project waarbij tuinen openbaar toegankelijk werden gemaakt en gerund door plaatselijke afdelingen van het Rode Kruis. Daar kwamen de inkomsten natuurlijk aan ten goede. In een paar jaar tijd hebben we toen samen de opbrengsten weten te verdriedubbelen.” 

Na een aardbeving in 1991 hadden veel slachtoffers dekens en tenten nodig. 
“Daar heb ik me toen met heel mijn hart op gestort; ik wilde die mensen zo snel mogelijk helpen. Binnen de kortste keren kwamen er zoveel spullen binnen dat we die niet meer konden opbergen. Dat was dus een geslaagde hulpactie,” vertelt ze trots. Na haar terugkeer in Nederland werd ze in 2003 opnieuw actief als vrijwilliger, in district Drenthe. In actie komen betekende voor Ineke veel ontmoetingen met anderen. Ze ging vaak op bezoek bij mensen thuis die hulp nodig hadden. Ook voor haar bestuurlijke activiteiten op plaatselijk en landelijk niveau had Ineke veel ontmoetingen. Meest recentelijk als lid van de Ledenraad. 

Persoonlijke band

Het Rode Kruis kwam al vroeg op haar pad. “Twee jaar na mijn geboorte werd mijn vader tijdens de oorlog opgepakt en afgevoerd naar Kamp Amersfoort. Na twee jaar kwam hij vrij, dankzij de tussenkomst van het Rode Kruis. Hij wilde dolgraag naar huis, want mijn moeder had inmiddels een tweede dochter gekregen. Het verhaal over zijn vrijlating hoorde ik toen ik zes jaar oud was. Het Rode Kruis heb ik natuurlijk direct in mijn hart gesloten.”

Hoewel ze nog jong was, ging Ineke na de oorlog al aan de slag voor het Rode Kruis door huis-aan-huis te collecteren. “In die tijd ging dat nog met een lijst, waarop je kon zien wat de mensen waar je daarvoor was geweest, hadden gedoneerd. Ik pakte dat slim aan door eerst bij de beste of rijkste kennissen langs te gaan. Daardoor waren de mensen die volgden sneller geneigd wat meer te geven voor het goede doel. Eigenlijk was ik dus als kind al fondsenwerver en daar ben ik niet meer mee opgehouden.”

Goede babbel 

“Een collega vertelde me ooit dat ik zeer geschikt ben als fondsenwerver omdat ik een goede babbel heb. Als ik eenmaal begin, kan ik niet meer ophouden met praten,” vertelt ze lachend. “Ik denk dat ik goed met mensen kan omgaan, wat voor veel taken binnen het Rode Kruis heel belangrijk is. Ook spreek en schrijf ik vier talen, dat is handig als je veel over de grens werkt. 
Voor mij is de neutraliteit van het Rode Kruis altijd één van de belangrijkste dingen geweest. Zoals ik het heb ervaren, kon iedereen altijd bij de organisatie terecht. Er werd niet gevraagd naar je religie of gekeken naar je huidskleur. Iedereen die hulp nodig heeft krijgt dat ook. Daar heb ik altijd volledig achter gestaan.”