Het begon met stilte. Een lege haven, een frisse ochtend, en alleen het geluid van onze fietsen op de kade en af en toe een hardloper of iemand met een hond. We reden langs de posten, maakten een praatje met de teams, verkenden de steegjes en routes die we straks nodig zouden hebben. Alles stond klaar, maar het voelde nog rustig.

Toen klonk daar ineens een scheepshoorn. We keken het IJ op en zagen een zee van bootjes. In het midden verscheen de Clipper Stad Amsterdam: het vlaggenschip en het officiële startschot van de SAIL-In Parade. Binnen een paar minuten veranderde de rustige haven in een drukte van muziek en duizenden mensen. SAIL was begonnen.

Op de fiets langs de kades

Als bike-team beleef je dit evenement van heel dichtbij. Je bent zichtbaar aanwezig, beweegt je tussen de bezoekers en bent snel ter plaatse. Vaak gaat het om helpen met kleine dingen: een pleister uitdelen, iemand helpen bijkomen van de zon, zonnebrand geven of uitleggen waar het station is. Soms maak je ook gewoon een praatje. Altijd waardevol en vaak met een glimlach als resultaat.

Maar soms is er meer spanning. Bij de pont achter het Centraal Station kwam een melding binnen van iemand die onwel was geworden. Het was spits, de ponten liepen vol, mensen stroomden vanuit alle kanten richting SAIL. Wij moesten er met de fiets tussendoor. Portofoon aan je schouder en ogen overal. De handhaving die ons zag aankomen probeerde ruimte te maken. Het voelde alsof je door een levende rivier van mensen heen moest schipperen.

Daar stonden de beveiligers al, bij de hulpvrager die bij de pont zat. Gelukkig knapte ze snel op toen we er waren. Met onze metingen en de ondersteuning van de ambulance - die uiteindelijk ook zijn weg tussen alle mensen wist te maken - konden we goed inschatten dat het veilig was. Even later stonden we rustig met de hulpvrager te praten. We gaven haar tips voor koelere plekken en vertelden over de ’chill-out rooms’ op het SAIL-terrein. De spanning zakte en er bleef een opgeluchte glimlach over. De hulpvrager kon weer verder met haar bezoek aan Amsterdam. Dat moment liet voor mij precies zien wat onze kracht is: zichtbaar zijn, snel ter plaatse, en iemand op het juiste moment net dat beetje steun geven dat nodig is.

Samenwerken op één plek

Heel anders waren de diensten als inzetleider. Terwijl buiten alles bruiste, hing er in het Event Control Centre een geconcentreerde rust. Schermen, portofoons, kaarten van het terrein en korte lijnen met politie, beveiliging en ambulance. Onze centralisten zaten naast ons, SAIL Operations achter ons en in het Operations Centre werkten onze collega’s samen met de Reddingsbrigade en GGD.

Het voordeel van die samenwerking op één plek merkte je meteen. Zodra de beveiliging meldde dat iemand zich niet lekker voelde, konden wij direct het dichtstbijzijnde team sturen. Binnen enkele minuten kwam via de portofoon de eerste beoordeling binnen en konden we gelijk overleggen met de medisch centralist van de ambulance – die letterlijk een stoel achter ons zat. Normaal gaat dat via telefoons en portofoons, maar nu kon je gewoon omdraaien en direct afstemmen. Dat maakte het werk snel en soepel. Het gaf veel vertrouwen.
Voor mij was het bijzonder om dat contrast te ervaren: buiten de vlaggen, muziek en de mensenmassa, binnen de focus, samenwerking en het overzicht.

Samen sterk

Een inzet op SAIL draai je nooit alleen. Naast de hulpverleners op posten, de fietsers en loopteams, is er een heel netwerk achter de schermen: centralisten, logistiek, vervoer, kantoor, slaapschepen, vrijwilligersmanagement. Allemaal even belangrijk.

Samen maakten we er iets groots van: 325 Rode Kruisers die samen meer dan 4.000 uur draaiden, voor 2,5 miljoen bezoekers. Het is indrukwekkend om te zien hoeveel inzet en enthousiasme er bij elkaar komt om zo’n enorm evenement mogelijk te maken.

En dan ineens is het voorbij

Op de laatste dag, toen de schepen vertrokken en de bezoekers weer naar huis gingen, keerde de stilte terug. Dezelfde kades die een paar dagen eerder vol en bruisend waren, lagen er nu weer leeg en rustig bij.

Voor mij voelde dat bijna onwerkelijk. Een beetje moe, een beetje weemoedig, maar vooral trots en blij. Trots op het teamwork, blij dat we zoveel mensen – groot of klein - konden helpen. En dankbaar dat ik dit samen met zoveel fijne Rode Kruisers mocht meemaken.

Het waren magische dagen. En ik kijk nu al uit naar de volgende keer dat de schepen weer de haven binnenzeilen, en natuurlijk naar het volgende evenement waar wij mogen helpen.