Leestijd 5 minuten

“Jaren geleden was ik vrijwilliger bij het Japanse Rode Kruis. Ik heb namelijk tien jaar in Tokyo gewoond. Oorspronkelijk kom ik uit Maleisië en inmiddels ben ik alweer lang in Nederland gevestigd. Ik ben hier voor de liefde naartoe gekomen. We wonen ongeveer 800 meter van het kantoor van het Rode Kruis in Utrecht. Een aantal jaar terug had ik door mijn drukke werk nooit de tijd om me als vrijwilliger aan te sluiten. Anderhalf jaar geleden zag ik de vacature voor Heldin trainster voorbijkomen. Dit trok mijn aandacht. Ik realiseerde me dat ik mijn vaardigheden uit mijn betaalde baan kan inzetten als trainster. Ook de doelgroep spreekt me erg aan.

Bij de training komen vrouwen die meer regie willen nemen in de samenleving en bij noodsituaties. Tijdens zeven ontmoetingen vergroten we het zelfvertrouwen van de dames. Ik start altijd met een 1-op-1 gesprek met iedere deelnemer. In dat gesprek leer ik de vrouwen kennen. Tegelijkertijd bouwen we aan het wederzijds vertrouwen. Daarna hebben we verschillende thema’s die we met een groep van acht tot twaalf vrouwen behandelen. Het programma bestaat uit zeven bijeenkomsten: twee EHBO-lessen, een AED- en reanimatieles en vier bijeenkomsten waar we onderwerpen rond sociale vaardigheid behandelen, zoals communicatie, weerstand, stress en feedback. Feedback geven en ontvangen vinden de deelnemers vaak heel moeilijk. Als trainer maak ik duidelijk dat negatieve feedback niet per se slecht is, maar meestal juist constructief. Feedback leidt tot verbetering. Om de vrouwen meer zelfvertrouwen te geven, is het belangrijk dat ze buiten hun comfortzone treden. Dat doen we stapje voor stapje. Het is belangrijk om niet te pushen. Een halve voet vooruit is ook progressie, zeg ik altijd.

In de training ben ik een soort spiegel voor de vrouwen. Net als veel deelnemers ben ik ook van buitenlandse afkomst en spreek ik met een accent. Mijn Nederlands is soms niet goed te verstaan. Dat geldt voor de vrouwen ook, daardoor is er herkenning. Als ik durf, durven zij ook. Een groot onderdeel van de training is hen bemoedigen. Ik gebruik daarvoor voorbeelden uit mijn dagelijks leven. Deelnemers zeggen vaak: ‘Nu weet ik wat ik niet wist’. Ze zien in wat ze eerst niet zagen. 

Het mooie van deze training is de ontwikkeling die de vrouwen doormaken tussen de eerste en de laatste ontmoeting. Gaandeweg zie je de groep groeien. De vriendschappen die binnen zeven ontmoetingen ontstaan, zijn heel mooi en waardevol. Ik probeer altijd iedereen mee te geven dat het belangrijk is om nooit je intentie te vergeten. De intentie en je best doen, daar draait het om.

Het Japanse Rode Kruis heeft geen trainingen zoals bijvoorbeeld Heldin. Hun vrijwilligerswerk is anders dan in Nederland. Het Rode Kruis is daar meer gericht op noodhulp. Migratie en asielzoekers komen er nauwelijks voor. Wel bloeddonaties, hulp aan ouderen, zorgen voor een gezonde ontwikkeling van de jeugd, rampenbestrijding en preventie. De maatschappelijke vragen zijn in Japan heel anders dan hier.”

“In 2020 mocht ik met pensioen. Er volgde een vakantie en daarna kreeg ik het verlangen om iets extra’s te doen. Ik wilde weer tegen mensen aankletsen. Al snel liep ik tegen de advertentie van het Rode Kruis aan voor een educatievoorlichter voor de ‘Humanity Game’. Dat vond ik een gaaf concept en daarom heb ik me aangemeld als vrijwilliger. In mijn professionele leven vond ik het altijd leuk om met teams en groepen te werken. Daar haal ik energie uit. Ik ben blij dat ik dit nu opnieuw mag doen als educatievoorlichter. 

In die rol geef ik lessen op verschillende scholen, onder andere de les ‘Humanity Game’. De Humanity Game is een spel dat wordt gespeeld op middelbare scholen. Tijdens het spel worden de leerlingen hulpverleners van het Rode Kruis bij grote rampen. Ze sturen hulpgoederen naar het rampgebied en door middel van vragenrondes kunnen ze geld verdienen. Hiermee kunnen ze nieuwe hulpgoederen kopen en inzetten bij in totaal vier rampen. Het team met de meeste en juiste hulpgoederen wint. 

Als Rode Kruis geven we op verschillende manieren maatschappelijke educatie voor basis- en middelbare scholen. Er is een breed educatieteam bij betrokken om alle lessen te kunnen faciliteren. Als voorlichter sta je voor de klas. Daarnaast houdt een aantal collega’s zich bezig met de acquisitie en anderen met het vrijwilligersrooster. We hebben één keer in de drie maanden een bijeenkomst met alle gastdocenten. Het is super fijn om dat als team te hebben, een groep waar je echt bij hoort. Op het moment dat ik met pensioen ging, viel mijn team in het bedrijfsleven weg. Ik ben erg blij dat ik dat gevoel terugvond bij mijn vrijwillige collega’s van het Rode Kruis. Ik miste dat echt in de eerste periode van mijn pensioen.

Met plezier dingen doen is een drijfveer voor mij. Dat ik daarbij kennis overdraag aan jongelui over het Rode Kruis is fantastisch. Ik vind het belangrijk dat jongeren oog hebben voor de mensen om zich heen. We maken de leerlingen maatschappelijk bewust. Ik vind het fijn dat ik door mijn rol als gastdocent een klein stapje kan zetten richting een betere wereld. Dat begint bij opvoeding, opleiding en kennis. Daarnaast leer ik als docent ook veel van de leerlingen. Dat is heel waardevol.

Als educatievoorlichter moet je het leuk vinden om voor de klas te staan. Het is altijd een wisselwerking met de leerlingen. Het werkt om met enthousiasme je verhaal te vertellen en de interactie te zoeken. Tijdens een les werk ik samen met een andere gastdocent. Naast educatievoorlichter in de klas train ik ook andere gastdocenten voor de Humanity Game. Daarnaast herzie ik lesmateriaal. Bij het Rode Kruis heb ik ontdekt dat ik het heel leuk vind om op een bepaalde manier creatief bezig te zijn. Ik kreeg de kans om samen met andere docenten de gastles ‘Woeste Wereld’ interactiever te maken. We zijn nu bezig met pilotlessen in Twente. Dit is een heel andere manier om ingezet te worden en echt heel leuk. Ik ben best een beetje trots op hoe we dit met elkaar doen.”

“Sinds drie jaar ben ik actief bij het Rode Kruis. In het eerste jaar van mijn studie Bos- en Natuurbeheer meldde ik me aan als vrijwilliger van de Studentendesk in Wageningen. Samen met Tess Reijkers was ik destijds de projectmanager voor de Studentendesk. In ons eerste jaar begon Tess met het podcastteam in Wageningen. Ik heb haar toen geholpen. De podcast ontwikkelde zich. Na een jaar vroeg Suzanne Jumelet aan Tess en mij of we haar wilden helpen bij het overkoepelende project genaamd Jongerenpodcast Mentale gezondheid. Hier zei ik ja tegen. Inmiddels is de podcast over mentale gezondheid een feit.

Deze podcast, gericht op jongeren, begon in de coronatijd. De tool geeft jongvolwassenen handvaten over specifieke onderwerpen op het gebied van mentale gezondheid, denk aan prestatiedruk, burn-out en eenzaamheid. In de maatschappij rust best een groot taboe op dit onderwerp. Door mentale gezondheid bespreekbaar te maken, willen we dit doorbreken. Uiteindelijk hopen we dat door de podcast mensen wel de stap durven maken om met vrienden of familie over zo’n gevoelig onderwerp te praten. We geloven dat een podcast een gemakkelijk medium is voor jongeren om informatie tot zich te nemen en nieuwe dingen te leren.

Tijdens de podcast interviewt een student altijd een expert of een ervaringsdeskundige. De expert heeft vanuit zijn of haar beroep ervaring met het onderwerp en belicht de feiten. De ervaringsdeskundige is vaak een jongere die zelf iets rond het thema heeft meegemaakt, bijvoorbeeld een burn-out. De luistercijfers laten zien dat vooral de afleveringen met ervaringsdeskundigen goed worden bekeken. Jongeren horen graag iemand van hun eigen leeftijd die vertelt wat hij of zij heeft meegemaakt.

Inmiddels zijn er ruim veertig vrijwilligers aangehaakt bij de projectgroep: van interviewers tot video-editors. Suzanne, Tess en ik zijn alle drie projectleider. Ik houd me bezig met de creatieve kant. Daarnaast werken we nauw samen met het team psychosociale ondersteuning. Eén keer per jaar hebben we een podcastdag. Dan brainstormen we met alle vrijwilligers over onderwerpen die we in de podcast zouden willen bespreken.

Seizoen één is inmiddels afgelopen. De studentendesks van Utrecht, Nijmegen, Delft, Wageningen en Groningen hebben daarbij geholpen. We trokken in totaal bijna vierduizend luisteraars. Binnenkort komt seizoen twee uit. De variatie van onderwerpen is dan breder, zodat de podcast voor alle jongvolwassenen interessant is. Wat betreft de thema’s kan ik alvast een klein tipje van de sluier oplichten. Er komt een aflevering over studiekeuzestress en over seksueel overdraagbare aandoeningen. Uiteindelijk heeft alles een link met mentale gezondheid.

De podcast is voor mij het eerste project waarvan ik projectleider ben. Daarvan heb ik heel veel geleerd. Ik ben onder de indruk van het Rode Kruis als organisatie. We zijn heel bijzonder. In mijn ogen kunnen we echt iemands leven veranderen. De Rode Kruis-boodschap zit inmiddels diep in mij en die probeer ik uit te stralen in het dagelijks leven.

Het zou supertof zijn als we de podcast in de toekomst nog breder kunnen inzetten. Bijvoorbeeld ook als lesmateriaal voor scholen of tijdens cursussen. De podcast is beschikbaar voor alle Rode Kruisers. Ik zou zeggen: ga zeker luisteren!”