Sinds 17 januari 1968 is Klaasje Hoek actief voor het Rode Kruis. “Mijn vriendje was destijds EHBO’er bij het Rode Kruis. Hij wilde dat ik een keer kwam kijken. Ik zag dat totaal niet zitten. Toch ben ik meegegaan. Dat was leuk en leerzaam. Vooral het samenzijn en de saamhorigheid was bijzonder.” Destijds was het ingewikkeld om vrijwilliger te worden. Je moest in het bezit zijn van een Oranje Kruis-diploma en verplicht stage lopen bij het Rode Kruis voordat je ingezet kon worden. “Ik had nooit gedacht dat ik zo lang zou blijven hangen. De jaren gaan voorbij, daar sta je niet bij stil. Vrijwilligerswerk houdt in dat je iets wil betekenen voor een ander. Niet ik, ik, ik, maar echt jezelf wegcijferen voor iemand anders. Dat doet me altijd goed. Een ander plezier geven en dingen gunnen die voor jou heel normaal zijn. Daar doe ik het voor.”

Begrip in de samenleving

“Ik denk nog vaak terug aan het Rode Kruis van vroeger. Je kreeg op je sodemieter als het niet goed ging, maar daar leerde je van. Het Rode Kruis was toen anders ingericht. Destijds had verpleging een grote rol binnen de organisatie. Ik heb 15 jaar als vrijwilligster in een verpleeghuis gewerkt. Steeklakens gebruiken en iemand op de po zetten was normaal. Ik leerde daar ook hoe ik een infuus moest prikken. Soms moest je een bed verschonen zonder het slachtoffer eruit te halen. Je rolde hem dan van de ene naar de andere kant. Nu is die verpleegkundige kant er niet meer.”

“Ook kent de huidige samenleving het Rode Kruis minder goed,” vertelt Klaasje. “Vroeger was het Rode Kruis meer een begrip in de samenleving. Mensen zien pas dat ze het Rode Kruis nodig hebben bij een calamiteit. Denk bijvoorbeeld terug aan de watersnoodramp in 1953. Voor de ramp was er leegloop vanwege onder andere de Tweede Wereldoorlog. Na de Watersnoodramp werd duidelijk dat het Rode Kruis onmisbaar is. Bij veel mensen gaan de ogen open als er een calamiteit gebeurt.”

Koffertje altijd klaar

Een dierbare herinnering van Klaasje is de driedaagse reis met het Rode Kruis naar Joegoslavië. “Daar hebben we vijfhonderd mensen in het oorlogsgebied geholpen.” Een andere bijzondere herinnering is de ontmoeting met koningin Beatrix en de koninklijke familie in Den Haag. “De ontmoeting was in besloten kring. Dan zie je de hele koninklijke familie, dat maak je niet vaak mee.” 
Waar Klaasje echt van gaat stralen, zijn de vakantieprojecten. “Als ik erover vertel, heb ik het gevoel dat ik terug ben in dat moment. Ik ging vaak mee met de Henry Dunant-boot. Op de boot moest je verplegen, mensen douchen, kousen aandoen of eten geven. De doelgroep was altijd verschillend. Het waren mensen die niet goed voor zichzelf konden zorgen, bijvoorbeeld meervoudig gehandicapten. Zo’n bootreis was echt een uitje voor hen. Bij aankomst hebben veel mensen een strak smoeltje, sceptisch op wat hen staat te wachten. Tijdens de vakantie zie je hen opfleuren.” 

Klaasje is 40 jaar met de Henry Dunant-boot mee geweest. Soms acht of negen weken in één jaar. “Mijn koffertje stond altijd klaar. Het is weleens voorgekomen dat ik ‘s ochtends de vraag kreeg of ik diezelfde dag nog wilde komen. Dan belde ik mijn man om te zeggen dat ik wegging. Soms lag de boot in Amsterdam, andere keren in Zwolle of Deventer. Ik reisde het hele land door. Het was leuk om vrijwilligers uit verschillende hoeken van het land te leren kennen. De meesten kende ik vooraf niet, maar aan het einde van de week ben je één grote Rode Kruis familie.”

Bloeien

“Binnen het Rode Kruis kan je echt tot bloei komen en als mens groeien. Soms heeft iemand een duwtje in de rug nodig. Iemand vertrouwen geven, zorgt ervoor dat een persoon iets leert en groeit. Ik heb een keer collega-vrijwilliger Marianne geholpen. Ik zei tegen haar: jij gaat de vluchtelingenopvang coördineren en ik ga met je mee. Ik zei altijd: als je valt, help ik je. Dat is samenwerken. Gaandeweg krijg je mensenkennis en inzichten. Soms weet je gewoon dat iemand het kan. Waarom zou je iemand dan niet aanmoedigen? Het maakt niet uit of een verbandje een keer scheef zit. Iemand krijgt vertrouwen en daar gaat het om. Zolang je je eigen fouten durft te zien en die toegeeft, blijf je groeien.

Wat ik heel belangrijk vind, is dat we naast elkaar blijven staan en nooit boven elkaar. Als je boven iemand gaat staan, raak je mensen kwijt en dat is zo jammer. We moeten iedereen in zijn waarde laten. Ik ben een Rode Kruiser en jij bent een Rode Kruiser -  we staan op één lijn. Hou je aan de zeven grondbeginselen, die werken, dat is de basis.”