Leestijd 5 minuten

“Het Rode Kruis heb ik leren kennen via mijn man en zijn beste kameraard. Een paar jaar geleden was er behoefte aan extra bevolkingszorgvrijwilligers. Dus toen mijn jongste dochter naar het voortgezet onderwijs ging, heb ik me aangemeld. Medische zorg is niet mijn kracht, maar praktische hulp bieden en naar mensen luisteren ligt me wel. Dus deze rol past perfect bij mij.

Als bevolkingszorgvrijwilliger kom je in actie bij incidenten zoals een ramp of een crisissituatie. We bieden hulp aan getroffenen en ondersteunen de gemeente bij bevolkingszorgtaken, zoals het evacueren en opvangen van bewoners na een brand of overstroming. Wanneer er op voorhand duidelijk is dat het Rode Kruis bevolkingszorg gaat inschakelen, worden we vaak opgeroepen via een WhatsApp-bericht.

Ik ben al meerdere keren ingezet. Tijdens de coronacrisis heb ik samen met Ready2Helpers meegeholpen in een zorginstelling, waar we bezoekers herinnerden aan het desinfecteren van hun handen en het dragen van mondkapjes.

Mijn meest bijzondere inzet tot nu toe was tijdens de repatriëring vanuit Israël. Op Eindhoven Airport waren we aanwezig om onder andere Nederlandse studenten op te vangen. Zij waren op werkbezoek in Israël toen het conflict uitbrak in oktober vorig jaar. Zo'n repatriëring kan best hectisch zijn, met zo'n tweehonderd mensen die uit het vliegtuig komen. We staan klaar om deze mensen op te vangen en praktisch te ondersteunen. Zoals het regelen van een rolstoel of het wijzen van mensen naar de juiste weg. Bovendien bieden we mentale ondersteuning. Je merkt vaak dat de ernst van de situatie pas echt tot mensen doordringt wanneer ze weer veilig geland zijn. Soms zitten mensen voor zich uit te staren en moet alles even bezinken. Ik vraag dan: ‘Gaat het meneer/mevrouw?’. Soms volgt er dan een gesprek. Je biedt dan echt een luisterend oor.

Tijdens een inzet houdt de teamleider bevolkingszorg alles nauwlettend in de gaten. Hij communiceert wat er nodig is en of we een ambulance moeten oproepen als de situatie daarom vraagt. Naast de ambulancedienst werken we, afhankelijk van de situatie, ook veel samen met het COA, Defensie, beveiligers en het Noodhulpteam van het Rode Kruis. We oefenen ook regelmatig met het Noodhulpteam, zodat we goed op elkaar ingespeeld zijn. Het kan namelijk voorkomen dat er een noodsituatie ontstaat waar beide teams worden ingezet. Als bevolkingszorgvrijwilligers hebben we allemaal een EHBO-diploma en tijdens een inzet is er altijd een EHBO-tas aanwezig.

Wat ik het meest waardevol vind aan mijn rol, is dat ik op verschillende manieren van betekenis kan zijn voor mensen in nood. Zowel praktisch als door het bieden van een luisterend oor. Mijn oma heeft vroeger moeten vluchten. Haar verhalen hebben me laten zien hoe belangrijk het is om klaar te staan voor anderen, vooral voor mensen die gevlucht zijn. Daarom vind ik het zo belangrijk en fijn dat we mensen welkom heten, bijvoorbeeld tijdens een repatriëring. Iemand alleen al verwelkomen met een eenvoudig ‘welkom’ of ‘welkom terug’ kan een grote impact hebben. Dat is het minste wat je kan doen voor een persoon met zo’n heftige reis of ingrijpende gebeurtenis achter de rug.”

“Mijn avontuur met het Rode Kruis begon in Syrië, waar ik zes jaar lang samenwerkte met het Internationale Comité van het Rode Kruis (ICRC). Eigenlijk had ik nooit gepland om in de hulpverlening te gaan werken, want mijn achtergrond ligt in de landbouwtechniek. Door het conflict en alles wat ik in Syrië heb meegemaakt verschoof mijn focus. Nu sta ik daar volledig achter. In mei 2021 ben ik naar Nederland gekomen.

Toen ik hier aankwam, wilde ik opnieuw mensen helpen en tegelijkertijd de Nederlandse taal leren. Daarom zocht ik een leuke functie waarin dit samen zou komen. Opnieuw kwam het Rode Kruis op mijn pad. Ik begon als cultureel adviseur en ben inmiddels ook woonbegeleider bij de opvanglocatie in Rucphen. In Nederland is het Rode Kruis heel anders dan in Syrië. Daar sta je in de frontlinie en help je met het uitdelen van voedsel, het bieden van schuilplaatsen en het ondersteunen van mensen die getroffen zijn. Hier is dat soort hulpverlening niet nodig, vanwege andere omstandigheden.

Samen met drie anderen ben ik ruim drie jaar geleden begonnen als cultureel adviseur. We hebben diverse taken. We adviseren onder andere over hoe waarden en verschillende perspectieven in de programma’s van het Rode Kruis kunnen worden verwerkt. Als je een inclusieve organisatie wil zijn, dan moet je dat ook in je programma’s laten zien. Daarnaast geven we presentaties door heel Nederland over verschillende culturen en mentaliteiten. Met als doel bewustwording creëren bij hulpverleners, zodat zij de hulpvrager beter leren begrijpen. Inmiddels hebben we ook een interculturele competentietraining ontwikkeld. Het bewust zijn van verschillende achtergronden, culturen, mentaliteiten en waarden heeft een grote positieve impact op mensen en de kwaliteit van hulpverlenen. Het zorgt voor een vruchtbare organisatiecultuur. Dit is, zeker voor een humanitaire organisatie, heel belangrijk. Je krijgt collega’s die elkaar begrijpen, maar ook die de hulpvrager beter begrijpen.

Sinds afgelopen juli ben ik ook woonbegeleider. De sleutel tot mijn werk is inlevingsvermogen. Door wat ik zelf heb meegemaakt begrijp ik de bewoners goed. Voor hen is het een moeilijke en onzekere situatie. Zij zijn noodgedwongen gevlucht en wachten soms maanden op een verblijfsvergunning of duidelijkheid. Dit zorgt voor stress. In Syrië heb ik geleerd hoe je met mensen communiceert die onder stress en moeilijke omstandigheden staan. Ik heb een goede relatie met de bewoners en kan hen goed helpen door advies te geven en te vertellen wat ik in mijn eerste jaren in Nederland verkeerd heb gedaan. Ook leer ik de mensen in de opvang de taal en bied ik een luisterend oor.

Inmiddels zijn de zeven grondbeginselen ook mijn persoonlijke waarden geworden. Mede vanwege deze grondbeginselen ben ik opnieuw aangesloten bij het Rode Kruis. Ik ben hier niet alleen om gevluchte mensen uit Syrië te helpen, maar juist iedereen die hulp nodig heeft, ongeacht kleur, religie of leeftijd. Het Rode Kruis biedt me die kans, zowel als woonbegeleider als cultureel adviseur. Daar ben ik ontzettend dankbaar voor.”

“Op mijn 62^e ben ik gestopt met werken als verpleegkundige. Vervolgens ben ik vrijwilligerswerk gaan doen. Eerst bij het dierenhospitaal en op de vaccinatieposten voor de GGD. Op de posten kwam ik regelmatig Rode Kruisers tegen. Het Rode Kruis zet zich super breed in. Dat interesseerde mij. Daar moet ook iets te vinden zijn om een bijdrage te leveren, dacht ik. Ik vind vrijwilligerswerk leuk om te doen en mezelf te jong en vitaal om niets te doen. Daarom heb ik me aangemeld bij het Rode Kruis. Inmiddels heb ik verschillende dingen gedaan. Bij het Rode Kruis rol je van het een in het ander. Zo heb ik met diverse groepen gewerkt. Kinderen, jonge vrouwen en ouderen. Ik vind dat erg leuk. In mijn vrijwilligerswerk voor het Rode Kruis kies ik er bewust voor om juist niet de zorg gerelateerde activiteiten, zoals evenementenhulpverlener, te doen. Er zijn namelijk zoveel andere leuke dingen. Toch blijft het verzorgende, het observeren en de communicatie naar anderen toe in je zitten.

In coronatijd ben ik als chauffeur ingezet voor het Rode Kruis. Ik bracht mensen die bloed moesten prikken naar verzorgingsposten. Vaak zijn dit oudere en minder mobiele mensen. Ik had dan zes mensen in de auto, natuurlijk niet te veel want dat mocht destijds niet. Daarnaast heb ik gastlessen gegeven. Lessen voor groep zes over wanneer je 112 mag en moet bellen. Kinderen vinden dat altijd heel spannend, maar tegelijkertijd hartstikke leuk. Doormiddel van voorbeelden en filmpjes geven we deze les. Ook heb ik de les ‘Woeste Wereld’ gegeven. Daar laten we zien wat er allemaal in de wereld gebeurt. Onder andere wat er gebeurt als de grond te droog of juist te nat wordt. Met een spons laten we het effect zien. Bijvoorbeeld waar het water van een natte spons naartoe gaat. Kinderen vinden dit een geweldig voorbeeld en gaan er helemaal in op.

Afgelopen jaar heb ik me elke maandagochtend beziggehouden met het Kind & Ontbijt project. In een wijkcentrum deelden we tasjes uit. De eerste weken waren er drie gezinnen, later waren dit er zestig. Iedereen was ontzettend blij met de tassen. Het was meer dan alleen een tas meegeven. Het was ook een luisterend oor bieden en gewoon helpen. We kwamen veel jonge vrouwen met kinderen tegen die bijvoorbeeld gescheiden zijn of verlaten door hun man. Helaas is dit project nu afgelopen. Dat is jammer. Het is heel dankbaar werk. Ik realiseerde me daar dat je niet weet hoeveel armoede er werkelijk achter de deuren schuilgaat. Momenteel ben ik samen met vier andere vrijwilligers bezig met het opstarten van de contactcirkel voor district Haaglanden. Als vrijwilliger voor de contactcirkel bel je mensen die nauwelijks contact hebben met anderen. Je vraagt hoe het gaat en maakt een praatje. Elke dag belt een vrijwilliger de mensen. Uit de ervaringen van andere locaties weten we dat mensen naast de telefoon zitten te wachten totdat je belt, zodat ze hun verhaal kwijt kunnen.

Het mooie aan vrijwilligerswerk vind ik dat je iets kan doen voor mensen waarvan je ziet dat het zeer gewaardeerd wordt. Je doet iets wat zin heeft. Kleine gebaren laten deze waardering zien. Bijvoorbeeld de dankbaarheid bij het Kind & Ontbijt project. Of een dame van 80 die een euro geeft om je te bedanken dat je haar van A naar B hebt gebracht. Het zijn de liefdevolle en warme reacties, maar ook het enthousiasme van leerlingen op scholen. Daarnaast vind ik de afwisseling heel leuk. Ik doe alles vol overgave en ben nog lang niet van plan om te stoppen.”