Hoe ben jij eigenlijk bij het Rode Kruis begonnen, Duncan?

Duncan: “Mijn moeder zag een oproep voor jeugd-EHBO en als kind wilde ik al ambulanceverpleegkundige worden. Dus dit was de perfecte opstap. Op mijn veertiende heb ik me ingeschreven bij het Rode Kruis en daarna ben ik steeds actiever geworden: van evenementen tot noodhulp. Inmiddels coördineer ik de hulpverlening op onze locatie Alphen aan den Rijn. Dat doe ik met een groep Rode Kruis-vrienden; het voelt echt als familie.”  
 

En hoe zit dat voor jou, Hanneke? Je bent al vijftig jaar vrijwilliger voor het Rode Kruis.

Hanneke: “Als meisje van twaalf begon ik bij het Jeugd Rode Kruis in Amsterdam. Ik hielp bij de crèche in het Emma Kinderziekenhuis. Daarna volgden onder meer vakantiekampen en sociale projecten. Het Rode Kruis zit echt verweven in mijn leven.”
 

Wat drijft jou om dit werk al zó lang te doen?

Hanneke: “Ik geloof dat als je het goed hebt, je iets voor een ander kunt betekenen. Het mooie is: bij het Rode Kruis is er altijd wel iets te doen dat bij je past. Soms structureel, soms eenmalig. Het heeft me veel gebracht: bijzondere ontmoetingen, inzichten, voldoening.”  

En Duncan, waarom blijf jij je inzetten naast je drukke baan?  

Duncan: “Omdat het echt impact heeft. Bijvoorbeeld bij de opvang van mensen die vluchtten uit Oekraïne. Toen zorgde ik er samen met collega’s voor dat een zwangere vrouw niet in een hostel, maar in een hotel terecht kon. Dat lijkt iets kleins, maar voor haar was het levensgroot. Dáár doe ik het voor. Mensen vragen me weleens waar ik de tijd vandaan haal. Dat is eigenlijk heel eenvoudig. Je kunt in je vrije tijd naar de kroeg gaan met vrienden, maar ik kies ervoor om dan met Rode Kruis-vrienden een inzet te doen. Dat vind ik zelfs leuker.”  
 

Duncan, wat is jouw meest bijzondere herinnering?

“In coronatijd nam ik coronatests af bij mensen thuis. Sommige mensen hadden toen al weken niemand gezien. Dan bood ik, helemaal ingepakt met beschermende kleding, een luisterend oor. Even contact, even aandacht. De dankbaarheid van eenzame mensen in die periode vergeet ik nooit.” 

En jij Hanneke? Je hebt vast honderden herinneringen…  

Hanneke: “De integratievakanties met kinderen met en zonder beperking zijn me zeker bijgebleven. Daar leerde ik anders omgaan met mensen met een beperking. We keken niet naar wat iemand niet kan, maar juist naar wat allemaal wel kan. Tijdens corona heb ik als maatje veel kunnen betekenen voor ouderen die ineens niemand meer zagen. Dat was soms hartverscheurend, maar ook heel waardevol.”

Hoe zie jij de samenwerking tussen jong en oud bij het Rode Kruis?

Hanneke: “Die combinatie is goud waard. Jongeren brengen energie, ouderen ervaring. Het is belangrijk dat we jonge vrijwilligers goed meenemen in onze normen en waarden en dat we blijven investeren in de verbinding. Daarom werk ik ook graag mee aan kennismakingsavonden voor nieuwe vrijwilligers.”  

Hoe doen jullie dat in Alphen?

Duncan: “We hebben een goed inwerktraject. Met nieuwe vrijwilligers houden we een kennismakingsgesprek waarbij we vertellen over de organisatie en kijken naar hun talenten. Daarnaast organiseren we elke maand een vrijwilligersavond. Even samenkomen, ontspannen en de band versterken. Zo bouw je aan een familiegevoel.”

Wat vind jij het mooiste aan jouw rol, Duncan?

“Het organiseren. In het ziekenhuis werk ik direct met patiënten; bij het Rode Kruis mag ik dingen regelen, plannen, mensen aansturen. Die combinatie vind ik geweldig. En het allermooiste is: we doen het samen.”
 

Hanneke, je geeft veel voorlichting, vertelde je. Wat maakt dat werk zo bijzonder voor jou?

Hanneke: “Het waardevolle vind ik dat je echt iets kunt betekenen voor een ander. Ik geef bijvoorbeeld EHBO-lessen in buurthuizen, op scholen en soms in moskeeën. Vaak aan ouders die moeite hebben met de Nederlandse taal. We oefenen hoe en wanneer je 112 belt, waar je medicijnen veilig bewaart en hoe je ongelukken in en om het huis kunt voorkomen. Het draait om preventie en vertrouwen. Mensen zijn bijvoorbeeld soms bang om 112 te bellen, maar gaan na onze uitleg met meer zelfvertrouwen naar huis. Die kleine inzichten maken een groot verschil. Dáár doe ik het voor.”  
 

Wat bracht dit vrijwilligerswerk jou als mens?

Hanneke: “Het geeft me veel voldoening en een bredere kijk op het leven. Ik geloof dat als iedereen een beetje doet de wereld een stuk mooier wordt.”  

En hoe zit dat voor jou, Duncan?

Duncan: “Het Rode Kruis heeft me gemaakt tot wie ik nu ben. Het heeft me gevormd, vriendschappen gebracht en mijn blik verruimd. Ik ben er trots op. Het is echt een tweede familie voor me.”
 

Tot slot, wat zou je willen zeggen tegen nieuwe vrijwilligers?  

Duncan: “Probeer het gewoon. Er is altijd iets te doen dat bij je past. Het hoeft niet veel tijd te kosten en het levert je zóveel op. Je maakt echt verschil, je leert jezelf beter kennen en je doet het samen met geweldige mensen die dezelfde passie hebben om anderen te helpen.”